Мақсуд ЖОНИХОНОВ
Адашмасам, 2004 йил эди. Хизмат сафари билан Бухорога борадиган бўлдим. Қўлимда каттагина сумка. Ўша пайтлари юртимизнинг барча ҳудуди каби шариф шаҳарга қатнайдиган замонавий автобуслар жуда кўпайган, улар Отчопар (ҳозирги Чилонзор буюм бозори) олдида турнақатор тизилиб турарди. “Бухорога кетамез, Бухорога” деб оламга жар солаётган йигитчанинг ёнига бордим, у менга ўртароқдан жой кўрсатди. Барча ҳужжатлар, пуллар, кийимлар солинган сумкамни ўриндиққа қўйиб, сув олиш учун пастга тушаётиб, ўша йигитчага ҳозир келаман, дедим. У: “Акажон, бемалол, ҳали камега бер соат турамез” деди.