УКАМ

 Ишдан қайтишимни пойлаб тургандай уйга етиб борган заҳотим бошлайди: Ака, лой тайёрлаб қўйдим, қоронғи тушишига анча бор, бироз ишлайлик. Тонг саҳар уйғотади, ака эшик деразаларни ташиб келайлик, уста келади. Кечқурун: ака, куни билан иккита уйни бўёқ қилдим, бугун кечда свет ўчмас экан, ёрдам берасиз, тугатайлик ҳаммасини. Ака, ундай, ака бундай... Охири бир куни бақириб кетдим: "шу ишларинг ҳам, иморатинг ҳам жонимга тегди, кетдим ишга..." Мени аччиқ қилганимни кўрган уста бир маҳал мириқиб кулаяпти, "Ҳа!!!" десам, "Эшон бобо, эсиздан чиқардизми, бу ишлар, бу уй укангизникимас, сизники-ку" дейди. "Э, ўргатманг" дейману бироз ҳовуримдан тушаман. Укам эса  "Боринг, қочинг ишингизга" деб қўяқолади. Мени уйим битгунича ўз уйига ҳали пойдевор ҳам қўймади укам...